Οι δύο σύλλογοι αποτελούν τους εκφραστές μιας υπεραιωνόβιας διαμάχης, που βυσσοδομεί ανάμεσα σε δύο περιοχές της Ιβηρικής, σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο και πλέον έχει βρει τη δίοδο έκφρασης της μέσω του ποδοσφαίρου.
Οι ρίζες της κόντρας Καστίλης και Καταλωνίας πρέπει ν’ αναζητηθούν σ’ έναν… γάμο στο μακρινό 1469, δηλαδή 430 χρόνια πριν κάποιος από τους δύο συλλόγους ιδρυθεί! Τότε, ο Φερδινάνδος της Αραγονίας παντρεύεται την Ισαβέλλα της Καστίλης, σε μια καθαρά πολιτική πράξη συμμαχίας εναντίον των Μαυριτανών Αράβων, γεγονός που θα σημάνει όμως την εγκαθίδρυση της καστιγιάνικης εξουσίας στην Καταλωνία.


Το 1700 πεθαίνει ο βασιλιάς της Ισπανίας Κάρολος ο Β’ κι οι Καταλανοί γοητευμένοι από τις υποσχέσεις Αυστριακών, Άγγλων και Γερμανών γι’ αναβίωση του Βασιλείου της Αραγονίας και της Καταλωνίας υποστηρίζουν τον εκλεκτό τους. Έχουν διαλέξει λάθος στρατόπεδο όμως. Η επικράτηση του βασιλιά Φιλίππου κι η είσοδος του στη Βαρκελώνη, μετά από 13μηνη πολιορκία, θα σημάνει την απαγόρευση -για πρώτη φορά- της χρήσης της καταλανικής γλώσσας από τους κατοίκους της περιοχής.
Η ίδρυση της Μπαρτσελόνα το 1899 συμπίπτει με την αναγέννηση του καταλανικού εθνικισμού. Η γεωπολιτική θέση της Βαρκελώνης, που γειτνιάζει με τη Γαλλία, της δίνει το δικαίωμα να γίνεται κοινωνός και να αφομοιώνει τις νέες ιδέες από το εξωτερικό, προτού αυτές απλωθούν στην υπόλοιπη Ιβηρική. Λιμάνι, ανοικτή πόλη, κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα, η οποία ευνοεί τα κοινωνικοπολιτικά ρεύματα. Αντίθετα, η Μαδρίτη χτισμένη σ’ οροπέδιο, φυσικά οχυρωμένη από τα τριγύρω βουνά, αποτελεί το προπύργιο του συντηρητισμού, της αριστοκρατίας, ενώ η αίγλη της βασιλικής εξουσίας είναι διάχυτη.

Στα τέλη του 19ου αιώνα, ο στρατός της Καταλονίας βάδισε κατά της Μαδρίτης επιχειρώντας ν’ ανατρέψει την κυβέρνηση των Ισπανών που αποτελούνταν μόνο από Καστιγιάνους. Αυτό ήταν και το πρώτο… ντέρμπι μεταξύ Ρεάλ και Μπαρτσελόνα! Βέβαια, οι ιστορικοί επιμένουν να μετρούν την πρώτη τους επίσημη ποδοσφαιρική σύγκρουση, τον Μάρτη του 1902.

Ως την ίδρυση της Primera Division (1928) οι συγκρούσεις των δύο ομάδων δεν ήταν πολλές.
Λόγω της μεγάλης δημοτικότητας του κλαμπ στη Μαδρίτη, οι διοικούντες αποφασίζουν να αφήσουν το μικρό «Ο΄Ντόνελ» για το «Σαμαρτίν» των 23.000 θέσεων. Οι ρίζες της αντιπαράθεσης των δύο γιγάντων φυτεύτηκαν το 1920 απ’ τον βασιλιά Αλφόνσο τον 13ο, που με επίσημο διάταγμα επιτρέπει στους Καστιγιάνους να καθιερώσουν το λευκό (σήμα κατατεθέν της βασιλείας), ως το επίσημο χρώμα της ομάδας. Η κίνηση θεωρήθηκε προκλητικά «αβανταδόρικη» από τους ευαίσθητους σε τέτοια θέματα Καταλανούς, που άρχισαν να βλέπουν τη Ρεάλ ως την απεικόνιση του κατεστημένου. Έτσι, πανηγύρισαν έξαλλα τον τίτλο του 1929, το πρώτο τους πρωτάθλημα.
Λίγο καιρό αργότερα η αντιπάθεια θα δώσει τη θέση της στο μίσος, καθώς η αντιπαλότητα της Ρεάλ με την Μπαρτσελόνα «φούντωσε» από την εποχή του ισπανικού εμφύλιου (1936-39). Στον διαρκή ανταγωνισμό για την κυριαρχία στο πρωτάθλημα της χώρας, μπήκαν οι βάσεις για τις «χρυσές σελίδες» στην ιστορία των δύο συλλόγων-θρύλων του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.

Το επόμενο επεισόδιο στην κόντρα των δύο περιοχών (και συλλόγων κατ’ επέκταση) θα παιχτεί στις «μαύρες» μέρες του ισπανικού εμφυλίου. Ο πρόεδρος της Μπαρτσελόνα και μέλος του ανεξάρτητου καταλανικού κοινοβουλίου, Γιόζεπ Σανιόλ, πέφτει νεκρός από τις σφαίρες στρατιωτών του Φράνκο, τον Αύγουστο του 1936. Στον επόμενο εντός έδρας αγώνα των «μπλαουγκράνα», οι οπαδοί της αποδοκίμασαν τον ισπανικό εθνικό ύμνο και η ομάδα τιμωρήθηκε με εξάμηνο αποκλεισμό από κάθε αγωνιστική δραστηριότητα!

Το τέλος της εμφύλιας σύρραξης θα σηματοδοτήσει -μεταξύ άλλων- τη δεύτερη απαγόρευση χρήσης της καταλανικής γλώσσας. Το μοναδικό σημείο που δεν θα ισχύει η διαταγή του «Χενεραλίσιμο» είναι το «Λε Κορτς» και αργότερα το «Καμπ Νου», τα γήπεδα της Μπάρτσα δηλαδή, που θα μετατραπούν σε… προπύργια αντίστασης.
Το 1936, το «Λαϊκό Μέτωπο» κερδίζει τις εκλογές. Ακροδεξιές δυνάμεις κινούν πραξικόπημα εναντίον της δημοκρατίας. Ο στρατηγός Φρανθίσκο Φράνκο ορίζεται ηγέτης της χώρας και ξεκινά ο αιματηρός εμφύλιος πόλεμος. Το ’39, ο Φράνκο αναδεικνύεται νικητής στον εμφύλιο που στοίχισε τη ζωή σε 30.000 ανθρώπους και διατηρείται στην εξουσία έως και τον θάνατό του, το 1975. Οι Καταλανοί ανήκαν (μεταξύ άλλων) στις περιφέρειες όπου ο Φράνκο δεν είχε καμία απολύτως απήχηση, κάτι που συνέβαινε στη Μαδρίτη.

Ο δικτάτορας ήταν πανέξυπνος και κατάλαβε πως μέσω του αθλητισμού ίσως προσέλκυε την κοινή γνώμη στο στρατόπεδό του. Έτσι, ανακήρυξε την ομάδα της Μαδρίτης ως επίσημο σωματείο του καθεστώτος, δίνοντάς της τον τίτλο «Ρεάλ», δηλαδή «βασίλισσα». Τους Μαδριλένους ακολούθησαν κι άλλα σωματεία, όπως η Σοσιεδάδ, η Μπέτις, η Βαγιαδολίδ κ.ά., που προσέθεσαν την ονομασία «Ρεάλ». Κάτι τέτοιο δεν μπορούσαν να ανεχτούν οι επαναστάτες και αντιδραστικοί Καταλανοί. Έτσι, μιας και το ποδόσφαιρο ανέκαθεν πολιτικοποιούταν, όταν η Ρεάλ αγωνιζόταν στη Βαρκελώνη κόντρα στην Μπαρτσελόνα, ο κόσμος κατέκλυζε το «Καμπ Νου» με στόχο να αντιδράσει στο καθεστώς του Φράνκο, υποστηρίζοντας την Μπάρτσα!
Όπως συμβαίνει συνήθως στις περισσότερες ιστορίες «αιώνιου μίσους», μια και μόνο στιγμή αποτελεί ορόσημο… για την αρχή της μεγάλης κόντρας. Το 1953 η Μπαρτσελόνα, που είχε ήδη στη σύνθεσή της το μεγάλο αστέρι της εποχής, τον Ούγγρο, Λαντισλάο Κουμπάλα, συμφώνησε με τη Ρίβερ Πλέιτ που είχε τα δικαιώματα του νέου αστέρα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, Αλφρέδο Ντι Στέφανο, προσδοκώντας να δημιουργήσει ένα αχτύπητο δίδυμο. Στις 13 Μαΐου η saeta rubia (ξανθιά σαΐτα) προσγειώνεται στη Βαρκελώνη και αγωνίστηκε μάλιστα σε φιλικά της Μπαρτσελόνα!

Με εντολή του δικτάτορα Φράνκο, όμως, η ισπανική ομοσπονδία πέρασε νόμο με τον οποίο απαγόρευε τις μεταγραφές ξένων παικτών, αφήνοντας όμως ανοιχτό παράθυρο για τον Αλφρέδο Ντι Στέφανο, αρκεί η Μπαρτσελόνα να συμφωνούσε να τον... μοιραστεί με τη Ρεάλ! Οι «μερένγκες» βρίσκονταν ήδη σε παρακμή και μια τέτοια εξέλιξη θα αποτελούσε σημαντικό επικοινωνιακό πλήγμα των δημοκρατικών Καταλανών κατά της προπαγάνδας του φασίστα Φράνκο, που φυσικά είχε ως έδρα της πρωτεύουσα.

Οι οπαδοί της Μπάρτσα εξαγριώθηκαν στην προοπτική να δουν τον Ντι Στέφανο να φορά τη λευκή φανέλα και μετά από ένα χρόνο να επιστρέφει ως μισθοφόρος στη Βαρκελώνη. Η διοίκηση της ομάδας υποχρεώθηκε να παραιτηθεί από τη διεκδίκηση του παίκτη, ο οποίος κατέληξε στη Μαδρίτη, κατακτώντας το πρώτο πρωτάθλημα για τη Ρεάλ μετά από 21 χρόνια! Ακολούθησαν οι ευρωπαϊκοί τίτλοι, που άλλαξαν όχι μόνο την ιστορία της ομάδας με τα λευκά, αλλά και ολόκληρου του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.

Συμπτωματικά τα δύο πρώτα γκολ του Ντι Στέφανο θα έρθουν στο επιβλητικό 5-0 της Ρεάλ επί της Μπαρτσελόνα στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου». Οι Μαδριλένοι ποτέ δεν αποδέχθηκαν πως ο Ντι Στέφανο, ο «ζωντανός «θρύλος» της ιστορία τους ήρθε στην ομάδα μετά από πολιτική παρέμβαση. Απέκτησαν μάλιστα κι άλλοθι το 1973, οπότε και ο Γιόχαν Κρόιφ μετακόμισε στην Μπαρτσελόνα. Οι μαδριλένικες εφημερίδες αποκάλυψαν τότε «σκάνδαλο» με την τράπεζα «Banca Catalana» να καλύπτει ένα μυθικό ποσό για να έρθει ο «Ιπτάμενος Ολλανδός» στη Βαρκελώνη και να απορρίψει την λευκή φανέλα της Ρεάλ.
Το 1975 ο Φράνκο πεθαίνει, όμως δύο χρόνια νωρίτερα έχει ανοίξει εκ νέου τα σύνορα στους ξένους ποδοσφαιριστές. Στις 17 Φεβρουαρίου του 1974, ο Γιόχαν Κρόιφ -ένας εκ των ξένων της Μπάρτσα- οδηγεί τους Καταλανούς σε περιφανή θρίαμβο 5-0 μέσα στο «Μπερναμπέου» και μερικές εβδομάδες αργότερα, στον πρώτο τίτλο μετά από 14 χρόνια! Ο χαρακτηρισμός «Εl Salvador» (σωτήρας) θα τον ακολουθεί εφεξής.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, οπαδοί της Ρεάλ απαγάγουν τον τότε διεθνή Ενρίκε Κάστρο «Κίνι» της Μπαρτσελόνα, αλλά το πραγματικό… φιτίλι θα ξανανάψει με την «απαγωγή» του Λουίς Φίγκο το καλοκαίρι του 2000. Το νερό στο μύλο του μίσους θα πέσει άφθονο με την επιστροφή του… ασώτου στις 21 Οκτωβρίου της ίδιας χρονιάς στο «Καμπ Νου». Η ιαχή «Figo pesetero» (πεσετοφονιά!) δονεί την ατμόσφαιρα του καταλανικού γηπέδου και χιλιάδες ψεύτικες πεσέτες καλύπτουν ως μωσαϊκό τις κερκίδες του.

Στις επόμενες επισκέψεις του Πορτογάλου μια γουρουνοκεφαλή (!) και γυάλινα μπουκάλια θα προσγειωθούν στα πόδια του, τα οποία είχε... χρυσοπληρώσει ο Φλορεντίνο Πέρεθ. Αλησμόνητο και το «κρούσμα» στον τελικό του Euro 2004, με τον Τζίμι Τζαμπ να εισέρχεται στον αγωνιστικό χώρο του «Λουζ» στον τελικό Ελλάδας – Πορτογαλίας και να πετά μια σημαία της Μπάρτσα στον Φίγκο! Πέρασαν τα χρόνια όμως οι Καταλανοί δεν ξεχνούν…

Στην κατηγορία των «προδοτών» ανήκει και ο Λουίς Ενρίκε, ο οποίος δεν «έπιασε» στην Ρεάλ και «έφτιαξε» τρανό όνομα στην Μπάρτσα. Αλλα παραδείγματα είναι οι Μίκαελ Λάουντρουπ, Μπερντ Σούστερ αλλά και ο Ρονάλντο, μετά από μια δραματική πορεία μερικών ετών στην Ίντερ.
Όπως γίνεται κατανοητό, η σύγκρουση των δυο ομάδων δεν αφορά μόνο το ποδοσφαιρικό επίπεδο. Η πολιτική εισχωρεί στην αντιπαλότητα των δυο πλευρών, εντείνοντας όλο και περισσότερο τη κόντρα.
Πάμε να δούμε την προιστορία των δύο αιωνίων και τους τίτλους που έχουν κατακτήσει
Οι επίσημες αναμετρήσεις μεταξύ τη Ρεάλ και της Μπαρτσελόνα: η Ρεάλ έχει 85 νίκες (41% επιτυχία) και η Μπαρτσελόνα 81 (39% επιτυχία), με 42 ματς να τελειώνουν χωρίς νικητή.
Μπαρτσελόνα
1 Παγκόσμιο κύπελλο συλλόγων

2009

3 Champions League

1991-92, 2005-06, 2008-09

4 European Cup Winners Cup

1978-79, 1981-82, 1988-89, 1996-97

3 Fairs/UEFA Cup

1957-58, 1959-60, 1965-66

3 European Super Cup

1992, 1997, 2009

20 Spanish League

1928-29, 1944-45, 1947-48, 1948-49, 1951-52, 1952-53, 1958-59, 1959-60, 1973-74, 1984-85, 1990-91, 1991-92, 1992-93, 1993-94,1997-98, 1998-99, 2004-05, 2005-06, 2008-09, 2009-10

25 Spanish Cup

1909-10, 1911-12, 1912-13, 1919-20, 1921-22, 1924-25, 1925-26, 1927-28, 1941-42, 1950-51, 1951-52, 1952-53, 1956-57, 1958-59, 1962-63, 1967-68, 1970-71, 1977-78, 1980-81 , 1982-83, 1987-88, 1989-90, 1996-97, 1997-98, 2008-09

9 Spanish Supercup

1983, 1991, 1992, 1994, 1996, 2005, 2006, 2009, 2010

2 Spanish League Cup

1982-83, 1985-86

Ρεάλ Μαδρίτης

• 3 Διηπειρωτικά Κύπελλα: 1960, 1998, 2002.
• 9 Κύπελλα Πρωταθλητριών Ευρώπης (Τσάμπιονς Λιγκ): 1956, 1957, 1958, 1959, 1960, 1966, 1998, 2000, 2002.
• 2 Κύπελλα ΟΥΕΦΑ: 1985, 1986.
• 1 Ευρωπαϊκό Σούπερ Κύπελλο: 2002.
• 31 Ισπανικά Πρωταθλήματα: 1932, 1933, 1954, 1955, 1957, 1958, 1961, 1962, 1963, 1964, 1965, 1967, 1968, 1969, 1972, 1975, 1976, 1978,1979,1980, 1986,1987, 1988, 1989, 1990, 1995, 1997, 2001, 2003, 2007, 2008. 
• 17 Κύπελλα Ισπανίας: 1905, 1906, 1907, 1908, 1917, 1934, 1936, 1946, 1947, 1962, 1970, 1974, 1975, 1980, 1982, 1989, 1993.
• 8 Σούπερ Κύπελλα Ισπανίας: 1947, 1988, 1989, 1990, 1993, 1997, 2001, 2003.

http://www.sportnet.gr